Hoe leuk is het om elkaar na 33 jaar weer eens te zien?

Nou, gewoon heel erg leuk, dus!!!

33 jaar geleden brachten we onze vakanties dus vaak door in Griekenland.

Griekenland was het land in opkomst voor het Toerisme. Daar ontmoeten we Erna en John en de kleine. Een jong gezinnetje waarmee we meteen een klik hadden. Nu, inmiddels 33 jaar later bleek dat die klik er nog steeds is. Als je gewoon het gesprek weer op kunt pikken alsof het de dag van gister was dat je elkaar nog gesproken hebt is dat natuurlijk al bijzonder en past eigenlijk prima in het rijtje van gebeurtenissen van de laatste maanden. De laatste maanden, lijken wel te bestaan uit hernieuwde ontmoetingen met mensen uit ons verleden. Mensen uit Amsterdam, Almere, Woudsend en uit Esterwegen, allemaal plekken waar we met heel veel plezier hebben gewoond en mensen hebben leren kennen die de moeite waard waren.

En nu dus weer mensen die we op Rhodos, 33 jaar terug, hadden ontmoet. Leuk om te constateren dat menselijke verhoudingen kennelijk niet aan tijd onderhevig zijn. Fijn om te constateren dat velen er zo ook over denken.

We kozen dus voor de

Griekse eilanden.

Even verder dan Spanje waren de eilanden goed bereikbaar vanuit Nederland met o.a. Martin Air. En nog betrekkelijk onontgonnen door het massa toerisme.

Als goede ambtenaren maakte Els en ik graag gebruik van de gunstige tijd rond 1 mei, toen werd ook de Koninginnedag nog rond die datum gevierd en dat betekende meestal dat je met 11 verlofdagen drie weken de hort op kon. Voeg daarbij de vroeg boekkortingen en zo kwamen we dus op een relatief goedkope manier aan onze vakanties’

Dat jaar lag het allemaal net

effe wat anders.

Els was herstellende van een paar zware operaties aan de schild- en bijschildklier. De kanker maakte dat beide verwijderd moesten worden. Els kon beginnen aan een periode van aansterken en dat was echt nodig, ze had een knap jasje uitgedaan.

We Kenden Karavos, bij het kleine dorpje Archangelos op Rhodos, en de twee families die eigenaar en uitbaters waren inmiddels redelijk goed van de voorgaande keren dat we daar geweest waren. Dus lag het al snel vast dat dat de plek ging worden om de rust op te zoeken.

De twee Griekse dames, van die families, hadden besloten dat Els ook even echt moest aansterken en zij maakte het tot hun persoonlijke opdracht om daar zorg voor te dragen. Schitterend om te zien hoe oprecht bezorgd beide lieve dames waren over het welzijn van Els. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werd ze met arendsogen gevolgd of ze wel voldoende at en of ze haar bordje wel leeg maakte en of ze ook nog een toetje tot zich zou nemen.

Toen de dames het gevoel hadden dat Els zich trachtte te onttrekken aan het uitgebreide ontbijt was dat snel opgelost.

De tweede of derde dag kwamen we naar beneden voor het ontbijt en toen bleek al snel dat ons tafeltje niet gedekt was. Lichtelijk verbaasd over die vergissing wachtte we tot er iemand kwam uitleggen wat de bedoeling was.

De eerste die op ons af kwam was Karistoela, een struise Griekse met een moeder hart van goud. Normaal werd gevraagd in gebroken Engels of we goed geslapen hadden en wat of we wilde drinken. Veel verder ging het ook niet in het Engels en werd er meteen overgeschakeld naar een heel rap Grieks waar voor ons dan weer geen touw aan vast te knopen was. Maar ook daar had Karistoela een oplossing voor gevonden.

Ze nam Els bij de hand en maakte mij duidelijk dat ik ook moest volgen, als trouwe echtgenoot doe je natuurlijk wat die vreemde mevrouw zegt en laat je je vrouw niet in de steek. Ik hobbelde dan ook gedwee achter de beide dames aan.

De tocht ging naar de keuken van het nog te openen restaurant, dat toen nog steeds werd beschouwd als de huiskamer van beide families, was snel gemaakt.

Er heerste een gezellige bedrijvigheid, naast de beide moeders, liepen ook de kinderen uitgelaten in de rondte en ook beide oma’s, zoals de meeste oude Griekse vrouwen die hun man waren verloren liepen ook zij in het zwart gekleed, in de rondte.

In het midden stond een ruim bemeten stamtafel en daarom heen tal van stoelen, deels bezet door de kleintjes en de wat grotere kinderen, deels door de oma’s die daar de groente aan het schoonmaken waren.

Als snel werd duidelijk dat Els geacht werd plaats te nemen op een van de stoelen die nog vrij waren. Plotseling kwam er van alle kanten eten aan. Borden werden neer gezet , koffie werd dampend voor ons geplaatst en vers gebakken brood op een schaaltje, zo uit de oven vandaan, erbij gezet. De keuken vulde zich met de lucht van dat vers gebakken brood en de vers gebakken eieren met spek die inmiddels ook hun weg hadden gevonden naar de tafel. Om de boel compleet te maken een grote pot met verse honing en een bak Griekse yoghurt, waar normaal tzatziki van word gemaakt, ook nog even naast het bord geplaatst en om de boel compleet te maken veel schoongemaakt vers fruit en verse ‘jus de Orange’

De oudste zoon, Adonis, die redelijk goed Engels sprak, nam het woord en begon uit te leggen dat Karistoela en de andere dames hadden vast gesteld dat Els te weinig woog en dat ze veelte weinig at en dat het toch echt de bedoeling was dat ze zou aansterken en een paar kilo zou bij komen gedurende tijd dat we hier waren.

De dames hadden dat tot hun heilige opdracht gebombardeerd, anders zouden de mensen wel eens kunnen gaan denken dat ze niet goed voor ons gezorgd hadden en dat kon natuurlijk niet. De rest van de vakantie hebben we dus ’s morgens, samen met de Griekse eigenaren in de keuken ontbeten, Els heeft vreselijk haar best gedaan om de dames maar te laten zien dat ze het echt waardeerde, door zoveel mogelijk van het aangeboden voedsel naar binnen te werken. Dit tot een zichtbaar genoegen van de aanwezigen.

Het diner

We dineerde altijd bij hun op het terras, het eten was echt goed en voor Els prima, geen onnodige inspanning om naar het dorp te gaan en nogmaals het eten was meer dan goed.

Ook hier werd er nauwlettend op toe gezien dat Els wel voldoende at, Els maakte vaak haar keuze uit de wat kleinere gerechten. Bij het serveren bleken die gerechten plotseling een geheel andere samenstelling te hebben gekregen. Naast de zaken die op het bord hoorden volgens de menukaart, waren er altijd wel een paar extra dingen terug te vinden op Els haar bord. Onder het eten kwam de zwarte brigade, de oma’s dus, Els om de beurt aanmoedigen om toch vooral haar bordje leeg te eten.

Ook hierbij deed Els vreselijk haar best om toch vooral die lieve mensen niet tegen het hoofd te stoten. Telkens als Els het gevoel had dat ze op klappen stond kwam wel een van de dames even kijken, zag dat er nog wat groente en ander voedsel op het bord lag en stelde prompt de vraag “heeft het wel gesmaakt??” Als het niet zo was moest ze het wel zeggen hé! Dan konden ze nog wel wat anders klaar maken!! Dit was meestal het moment dat Els in een uiterste poging toch nog het restant van haar bordje naar binnen wist te werken. Hetgeen steevast werd beloond met een dikke knuffel.

Zoals gezegd, het was een rust vakantie en doordat we eigenlijk de hele dag in en om het appartementen complex verbleven, waar alles voor handen was om het voor Els tot een prima hersteloord te maken, leerden we al snel de andere gasten kennen. Een van de vele waren dus Erna en John met de kleine. Ook zij waren relatief veel in de buurt van het zwembad te vinden en genoten, net als wij, van de omgeving en de gastvrije warmte die de families hun gasten wist te bezorgen.

Die zelfde John en Erna verloren we uit het oog, zoals het zo vaak gaat met vakantie contacten, ieder gaat zijns weegs en heeft zijn eigen beslommeringen.

Een paar jaar geleden, bij het ordenen van oude foto’s, kwam ik de beelden weer tegen van die  tijd daar  op Rhodos. Het fenomeen Facebook had inmiddels zijn intreden gedaan en ik ben eens gaan kijken of ik ze terug kon vinden. Dat ging relatief eenvoudig. Even een Pb-tje gestuurd, om te kijken of ik wel de juiste voor me had en dat werd al snel bevestigd. Al snel werden verhalen en foto’s gewisseld en sindsdien zijn we elkaar via facebook weer gaan volgen.

Bruce Springsteen in Landgraaf

Deze week las ik dat ze naar het concert zijn geweest van Bruce Springsteen bij ons in Landgraaf, dat concert was hemels breed vlak bij ons om de hoek als het ware. Ze hadden het vreselijk naar de zin gehad en al snel bleek dat ze een huisje hadden gehuurd in ‘Schin op Geul’ Nou is Limburg een redelijk kleine provincie waardoor je elkaar makkelijk kunt bereiken en dus was een afspraak voor een bakkie koffie ( oke, John nog steeds aan de thee!!) snel gemaakt.

Gistermiddag, klokslag drie uur waren ze er. Het meest grappige van die hernieuwde ontmoeting is dat ik totaal niet het gevoel hadden dat we elkaar 33 jaar niet meer gezien of gesproken hadden. Ik had sterk het gevoel dat dat voor hun ook gold. We pikte de draad weer op met elkaar alsof we gister nog hadden zitten praten aan een van die tafeltjes daar op het Griekse terras in Rhodos. Bijzonder om mee te maken.

Zoals ik al vertelde was het ook weer een hernieuwde ontmoeting met mensen uit het verre verleden, telkens ook bleek de waarde van die verhoudingen te bestaan uit respect naar elkaar toe, gewoon oprechte interesse in elkaar en gewoon de open gesprekken die we met elkaar konden hebben. Echt heel bijzondere ervaringen.

John en Erna zijn inmiddels op weg terug naar huis, ik weet eigenlijk wel zeker dat ze het net zo bijzonder hebben gevonden als wij.

Heerlijk om mee te maken dus!

Mooi ook om op latere leeftijd nog te ontdekken dat je er mensen zijn die erom om doen in het leven!