Oprukken naar de Dam.

 

 

We vertrokken in drie groepen vanaf het Stationsplein.

Het verzamelen en op linie komen bij het Victoria hotel ging precies zoals gepland. Snel werd over de gehele breedte van het Damrak een linie gevormd met daarachter nog een tweede rij. Het publiek, dat verbaasd stond toe te kijken, week uiteen toen we eraan kwamen. In een rustig tempo werd richting Beursplein gelopen.

Het toegestroomde publiek bleek, achter ons, een vierde en een vijfde linie te vormen en rukte, even vrolijk, gelijk mee op.

Hoe dichter we het Beursplein naderden, hoe stiller het toegestroomde publiek werd. Op een gegeven moment was alleen nog het neerzetten van de dienstkistjes te horen. Dat was een oorverdovend geluid in die stille stad. Dat maakte indruk op alle aanwezigen.

Bij het Beursplein werd het tempo opgeschroefd, we gingen sneller en sneller richting Dam, de armen ineen gehaakt zoals was afgesproken. De burgers weken uit naar de zijkant van het Damrak om ons te laten passeren.

Het publiek, dat zich op het Damrak bevond tussen het Beursplein en de Dam, barste uit in toejuichingen, ik moet eerlijk bekennen, dat was ‘kikken’! 

Je stond zelf ook stijf van de adrenaline, je voelde je geborgen onder je maatjes en je had, door de toejuichingen, nog meer het gevoel dat het goed was wat je deed. Op het terras van de Gouden Leeuw op het Damrak tegenover de Bijenkorf, werden we onthaald op een staande ovatie.

 

Toen we ter hoogte van de Bijenkorf waren, dreigde het even mis te gaan. Het tempo was inmiddels opgeschroefd tot een stevige looppas, onder het uitslaan van de meest afgrijselijke herrie die een stem maar kan voortbrengen, rukten we op naar de Dam.

De toegang tot de Dam was afgesloten door een cordon van politieagenten met de ‘platte pet’.

Het cordon van agenten bleek zeer aaneengesloten te zijn. Halverwege de Bijenkorf was er nog geen beweging te zien.

Ik kreeg het op dat moment best benauwd, het kon toch niet zo zijn dat we ons een weg moesten vechten door het cordon van politieagenten? Dat konden we ons niet permitteren. Ik zag de krantenkoppen van de volgende dag al voor me:                                                                                                   

‘Mariniers rollen vechtend over de Dam met de plaatselijke politie!’

Juist op dat moment week het cordon uiteen en werd er ruim baan gemaakt door de politie om ons te laten passeren. Bij het uiteenwijken van de politie draaiden we met een boog links af de Dam op naar het Monument. Het tempo werd nog verder opgeschroefd en het kabaal nam hand over hand toe.

De ME stond opgesteld tegenover het Monument met de rug naar het Paleis en front richting Monument en relschoppers.

 

Aan het einde van het Damrak moest de linkerflank inhouden en de rechterflank moest een tandje bijzetten om op linie te kunnen blijven als we oprukten naar het Nationaal Monument.

Eigenlijk verliep het geheel zoals we het hadden bedacht, feit was dat er slechts 4 of 5 man compleet op de hoogte waren van het plan van aanpak. Ze genoten echter zoveel vertrouwen van hun makkers, dat er niet een moment is geweest dat er discussie was ontstaan over de aanpak. Op zich wonderbaarlijk, als je nagaat dat bij elke oefening en bivak die ik heb meegemaakt altijd discussie was over de beste aanpak van zaken. Deze keer dus niet! Het bleek, dat al dat oefenen wat we dus altijd deden zich in de praktijk uitbetaalde.

 

Het geheel verliep zonder dat er noemenswaardig geweld was geweest. Een aantal jongens hadden de door hun meegebrachte koppels tevoorschijn gehaald en zwaaide daarmee vervaarlijk boven het hoofd. Dit gaf schrik bij de groep relschoppers, die zich hadden teruggetrokken onder het monument.

Je merkte dat sowieso de schrik er goed in zat bij hen, die het monument bezet hadden gehouden. De hele groep ging op de loop toen we de Dam oprenden en vloog van de Dam af.

De meesten doken de Warmoesstraat, de Damstraat, de Pijlsteeg en het Beurspoortje in en gingen er dus vandoor.

Sommigen bleven staan waar ze stonden en wilden zich absoluut niet meer bewegen. Een aantal van ons hebben ze toen een handje geholpen en met zachte drang verwijderd.

Een enkeling moest gedragen worden, daar er absoluut geen beweging meer in te krijgen was. Er is toen ook nog geprobeerd er eentje in een gereedstaande “boevenwagen” van de politie te laden.

Op dat moment had er iemand kans gezien om met zijn auto door de afzetting heen te komen en dreigde op ons in te rijden. Dit heeft hij toen moeten bezuren met een paar flinke trappen tegen het portier. Spijtig genoeg gebeurde dit voor een draaiende camera van het journaal, ook een aantal persfotografen waren er als de kippen bij om het op de gevoelige plaat vast te leggen. Later zijn deze beelden uit hun context getrokken en werden ze gebruikt om schande te spreken van het gebruikte geweld door de mariniers. Dat terwijl dit het enigste incident was geweest.

 

Binnen 20 minuten heeft zich het gehele verhaal afgespeeld.

Binnen 25 minuten na aankomst op het Centraal station was de Dam ontruimd en zat de actie erop.

We verzamelden bij het monument en daar werd de actie afgeblazen. De mariniers en marinemensen werden bedankt voor hun inzet en wel thuis gewenst. Juist toen er was besloten om te vertrekken kwam de ME in beweging. Als een blok en op rij kwamen ze de Dam overgestoken. Van de zijde van het paleis werd de overtocht gemaakt naar het Monument. Er werden wat handen geschud tussen marinemensen en ME. Er was een kort contact, zonder veel woorden was iedereen opgelucht dat het erop zat en dat het relatief snel was gebeurd zonder dat er rottigheid was geweest. De mariniers en marinemensen kwamen en de Damslapers gingen. De ME kwam en de mariniers vertrokken. Dat was dat.

De actie zat erop en was uitgevoerd op een wijze, die respect had afgedwongen bij de burgers en de politie.

Het zat erop!!