In actieve dienst

 

De maanden kropen, voor mijn gevoel, tergend langzaam voorbij. In mijn beleving duurde het allemaal veel te lang. Misschien waren ze me wel vergeten? Moest ik bellen? Of toch maar gewoon afwachten? Uiteindelijk leek gewoon afwachten de beste optie.

Terug naar de LTS had natuurlijk geen zin, mijn vader wist de oplossing.

Samen met een broer en een neef hadden zij een schildersbedrijf. Bij de deur hangen was er dus niet bij , gewoon mee de steiger op en geen flauwekul. Aanpakken en gewoon meedraaien.

Ondanks dat ik echt zat te wachten op de oproep, heb ik juist in die periode mijn vader pas goed leren kennen. Bevlogen met zijn werk, trots ook op wat hij deed. Trots ook op het vak dat hij samen met zijn familie uitvoerde.

Aan het wachten kwam een einde, eindelijk was het zover. De oproep binnen was.

 

Ik moest me melden bij de Van Ghent kazerne aan het Toepad in Rotterdam. Hier werd de basisopleiding gegeven en werd er gewerkt aan de militaire vorming.

De opleiding en militaire vorming wierpen je terug op jezelf en werd alles, wat zeker was geweest in je leventje tot dan toe, aan het wankelen gebracht. Kortom je leert jezelf kennen op een geheel andere manier. Na de basisopleiding rol je als het ware van de ene opleiding naar de andere. Je leert het bedrijf Marine eigenlijk in al zijn facetten kennen in die periode. Bij vrijwel elke opleiding hoort een plaatsing in een inrichting of aan boord van een van Hare Majesteit schepen. Mijn laatste plaatsing, voordat de rellen op de Dam losbarsten, was aan boord van de Hms. Amsterdam. De plaatsing waar ik ook met het meeste plezier aan terugdenk.

 

Eind juli, begin augustus werd ik overgeplaatst van HMS Amsterdam naar Doorn. Weer terug naar de van Braam Houckgeest-Kazerne (VBHKaz.). Waarom, wel de periode aan boord van de HMS Amsterdam was dan wel erg leuk geweest voor mij, maar er was ook iets anders gebeurd.

Ik was, als het ware, losgeslagen. Ik had feitelijk niets te doen gehad aan boord en dat vertaalde zich in een gedrag, wat je kunt bestempelen als ‘marinier onwaardig’. Kortom ik moest weer in het gareel gezet worden.

 

Als jongen van net 17 jaar had ik me aan boord al snel aangesloten bij de “stokers”, zoals de machinisten werden genoemd. Dit was een groep op zich aan boord.

Het waren zeer plichtsgetrouwe mannen, maar wel met een eigen mores, jongens die ervoor stonden als het nodig was, maar die je niet aan hun hoofd moest zeuren met regels en discipline en verder waren het de beste stapmaatjes die je maar kon bedenken. Een vrijgevochten stelletje dus. Maar ….. er was geen hechtere groep aan boord dan de stokers, uiteindelijk, wat er ook gebeurde, zij hielden de boot varende.

 

De omgang met deze groep was dan ook duidelijk van invloed op mijn gedrag en heeft er zeker aan bijgedragen, dat ik vervroegd werd teruggeplaatst naar Doorn.