Het Korps Marinier
Het toetreden tot het Korps Mariniers heeft nogal wat voeten in aarde gehad .
Feitelijk tegen de wil van mijn ouders in ben ik terecht gekomen bij het Korps Mariniers. Eind jaren zestig zat ik op de LTS , de ir. Maas Geesteranusschool aan de Postjesweg in Amsterdam. Het eerste jaar was een brugklas, daar kreeg de mogelijkheid om te kiezen welke richting je op wilde. Het tweede jaar was het eerste jaar van de schildersopleiding. Snel was duidelijk dat dat niet mijn toekomst was. Ik was meer aan het spijbelen dan dat ik uren maakte op school. In die tijd was onder de Vondelbrug bij het Vondelpark "LIJN 3" niet de tramlijn maar een soort van disco tussen de pijlers van de brug, hier was een verzamelplaats van jongeren die het op school allemaal niet meer zagen zitten. Tja en dan moest je toch wat anders!!!
Met vijftien jaar en acht maanden ben ik dus toegetreden tot het Korps Mariniers.
Mijn belevenissen bij die elite club hadden het meest te maken met "die zaken die niet konden" Ik was zeker geen model militair en ook zeker geen voorbeeldig Marinier.
Hetgeen niet wegneemt dat de, ruim drie en een half jaar, die ik bij het korps heb mogen dienen mij tot op de dag van vandaag met trots vervullen.
De slogan "eens een marinier, altijd een marinier" klopt dan ook als een bus.
Ik ben er trots op dat ik ook nu nog, zoveel jaren na mijn actieve dienst, steeds kan zeggen dat ik contact heb met de maten van toen. Uit die periode stammen ook de verhalen die tot de verbeelding zullen spreken en uit de kantlijn zijn van het Mariniers bestaan.in de kolom hiernaast treft u de verwijzingen naar de verschillende verhalen.
Wat kan je nog meer verwachten?
Natuurlijk zijn er honderden verhalen te vertellen over en van het Korps. De verhalen die ik te vertellen heb zijn meestal verhalen die zich langs de randen van mijn tijd bij het Korps afspelen. Het zijn de verhalen waar je als jonge jongen eigenlijk nooit bij stilstaat,
Het zijn de avonturen die zich afspeelde in de kantlijn van het mariniers bestaan aan het einde van de zestiger jaren en aan het begin van de zeventiger jaren. Het zijn de verhalen zoals ik ze mij herinner, zoals ik ze beleefd heb en verhalen die ik van de maten heb mogen optekenen. Het verdient zeker geen aanbeveling, naar jongeren toe die op het punt staan om te kiezen voor een mariniersbestaan, om te denken dat het er nu ook nog zo aan toe kan gaan. Vergeet niet, we hebben het over ruim 50 jaar geleden!
Rechtsboven vindt je de linken naar de verhalen, veel leesplezier!