Opoe was een bijzonder mens
Mijn Opoe nam een belangrijke plaats in, in mijn jeugd. Vanaf mijn geboorte woonden we boven Opoe op de omgebouwde zolder aan de tweede Kostverlorenkade, tegenover de toenmalige LTS, de Maas van Geesteranus school.
Aan de voorzijde van de zolder was een groot raam geplaatst, daar heb ik als peuter heel wat uurtjes doorgebracht. Je keek uit op de Overhaal. Daar werden de tuindersbootjes met verse groenten, uit de polder vandaan naar boven gehaald, om weer in de Kostverlorenvaart te worden neer gelaten. Vandaar vervolgde ze hun weg naar de groente veiling achter de Hallen.
Omdat Opoe beneden woonde was ik daar ook regelmatig te vinden. Ik was een jaar of vier, toen ik niet naar boven wilde komen om te eten. Mijn moeder had me al een paar keer geroepen, maar ik deed waar ik het beste in was , net doen alsof ik gek was. Na herhaalde dreigementen, kreeg mijn vader er genoeg van. Hij kwam de trap afgedonderd en riep met een zware stem "Waar zit dat rotjochie? "
Natuurlijk hield ik me stil en voor ik het wist had ik het handvat van een wandelstok om mijn nek zitten en werd ik te voorschijn getrokken vanuit mijn schuilplaats.
Ik moest mee naar boven, eten en dan meteen naar bed. Grappig dat zo'n herinnering nog zo prominent aanwezig is.
Op latere leeftijd had ik ook vaak contact met Opoe. Toen we al verhuisd waren naar de Orteliusstraat zocht ik haar nog regelmatig op. Een paar van die momenten zijn me altijd bij gebleven en vind je hier dan ook terug.


Opoe, in de na dagen van haar bestaan. Opgenomen in het Slotervaart verpleeg tehuis, vandaar is ze ten grave gedragen is op St. Barbara. Opoe was op het laatst alles een beetje kwijt. Hier is dat goed te zien, 1 slof is meer dan genoeg!

Opoe is 93 geworden en begraven op Sint Barbara, een van de oudste begraafplaatsen in Amsterdam.
Wil je meer weten over die tijd met mijn opoe, gewoon even klikken op de rode linken, rechts boven op deze pagina en je zit meteen in het verhaal.