Daar gaat Sjipke weer, weer verkassen dus.

“Daar gaan we weer hoor, de eerste tekenen zijn alweer aanwezig. Het kan dus nooit lang meer duren of de verhuisdozen komen weer van zolder en het gedonder begint weer. Het zal toch niet waar wezen, hé? Die twee hebben gewoon geen rust in hun kont.”

Je hoorde het hem bijna denken toen wij de plannen voor de ophanden zijnde verhuizing aan het door praten   waren. Er kwam een zekere onrust over hem heen, zo van ‘hier heb ik dus geen trek in’.   Sjipke liep een beetje doelloos in de rondte en  de onvrede was van zijn snuit af te lezen.

Voor hen die het nog niet begrepen hebben, Sjipke is onze hond. Een Welsh Springer Spaniël op respectabele leeftijd.  Sjipke is afgelopen november 12 jaar geworden en zit al in de verlenging. Sjipke is een uitermate goedaardige sul.

 Eentje die lief is voor mens en dier, het karakter van jachthond zit er wel in, probleem is dat hij opslag verliefd wordt als er weer eens een haas of konijn bij hem in de buurt komt, terwijl hij die eigenlijk zou moeten zien als prooi.

Van kinderen kan hij werkelijk alles hebben, het is ongelofelijk waar hij het geduld vandaan haalt. Sjipke heeft het dus niet zo op verhuizen.

Sjipke houd van regelmaat, rust en routine. Het fijnst is het als we precies op tijd opstaan, uitgaan, terug komen, eten, slapen, weer uitgaan, wat lekkers 

krijgen , even in de  tuin spelen, voor het raam in slaap vallen (iedereen denkt dan dat hij de waakhond uit hangt, nou mooi niet hoor hij slaapt gewoon!) weer naar buiten (tja, zo’n reutje plast wat af), weer eten en weer languit op de bank (wij, Els en ik worden slechts getolereerd op de bank) en tegen een uur of twaalf nog een laatste keer uit en dan naar boven, naar de slaapkamer, op zijn kussen te klimmen en vragend kijken waar zijn laatste twee hondenkoekjes blijven van die dag. Als die erin zitten valt hij prompt in een diepe slaap tot de volgende morgen en dan begint het hele ritueel weer op nieuw.

Natuurlijk houd Sjipke ook van afwisseling, weg met de auto is een feestje op zich. Het valt mij op dat hij de laatste tijd het ‘weg met de auto’ prevaleert boven het wandelen met de baas. De beentjes en de spieren worden merkbaar minder. De afstanden die hij nog overbruggen kan lopen terug, de spiertjes worden stram en bij regen en sneeuw heeft hij duidelijk meer en meer problemen met  warmdraaien. Kortom onze Sjipke geraakt op leeftijd.

Ook voor Sjipke zal het een vooruitgang zijn naar het ruime appartement waar alles gelijkvloers is. Geen trappen meer voor hem (en voor ons natuurlijk) we gaan op zeven hoog wonen, dus een lift is het aangewezen middel om omhoog te komen. Ruime grasvelden om ons heen, waar genoeg andere viervoeters lopen om het leven interessant te houden.

De tijd die voor afgaat aan de verhuizing is een ramp voor hem. Zijn hele dagelijkse routine ligt op zijn kont. Zijn hele huis ligt door de war. Alle vaste plekken in huis hebben plotseling een andere bestemming en de dozen…..de dozen die overal maar opgestapeld worden. Nieuwe kartonnen wanden die zomaar uit het niets op rijzen en meubels die verdwijnen, het geschuif met ‘zijn’ bank kortom het eens zo veilige huis veranderd in een soort van honden hel. En waarom, omdat ze zonodig weer moeten verhuizen.

Dan de dag van de verhuizing. Het uitgebreid afscheid nemen hoeft al helemaal niet van Sjipke. De verhuiswagen staat voor mijn auto in de straat. De deuren worden gesloten en het moment van vertrek is daar. De verhuiswagen rijd volgeladen de straat uit. Sjipke doet nog een plas tegen zijn favoriete boom en meld zich, rechtop staand, aan de achterkant van de auto. Daar ligt zijn grote kussen en wat van zijn speeltjes die hij zelf hier naar toe heeft gesleept. Zijn bijdrage aan het inpakken van de verhuisspullen, zullen we maar zeggen. De aanblik van de auto gevuld met zijn spulletjes staat hem wel aan. Zoals de laatste anderhalf jaar steeds het geval is til ik hem erin.

De tijd dat hij een aanloop nam en in een grote sprong achter in lag is ver in het verleden.

Nu gaat het allemaal wat gracieuzer wat omslachtiger. Hij komt rustig aanlopen, gaat op zijn achterpoten staan en legt beide voorpoten op de bumper. Ik wordt dan geacht een steunende hand onder zijn kont te geven. 

Op het moment dat ik mijn ene hand onder zijn kont leg en de ander onder zijn borst maakt hij een heel klein sprongetje ik til hem dan in de auto. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij het gevoel heeft dat hij me dat gedrag toch maar goed heeft aangeleerd. Steevast draait hij zich dan ook om, om me vervolgens een lik in mijn gezicht te willen geven bij wijze van beloning voor goed gedrag. Meestal ben ik op tijd om mijn hoofd om te draaien en de lik te ontwijken. Wat me dan weer niet in dank wordt afgenomen. Meestal ligt gepikeerd gaat hij naar zijn kussen en draait demonstratief zijn kont naar mijn toe. Gelukkig heeft een hond geen  middelvinger!

Het afscheid!

Wij nemen afscheid van de buren en stappen in, klaar voor de tocht van Esterwegen naar Landgraaf.

Sjipke ook! Nog voordat we de berg af zijn gereden en we echt op weg gaan klinkt er al een zacht gesnurk van achteruit de auto, Sjipke is begonnen aan zijn 19 uur slaap op een dag. We stoppen een tweetal keer op een parkeerplaats om even de benen te strekken en Sjipke even de kans te geven zijn behoefte te doen.

Sjipke loopt al zolang als we hem hebben zonder lijn in de rondte. Dat kon ook omdat hij feilloos luisterde als ik hem terug riep. Sedert een half jaar is hij echter stok en stok doof. In de loop der jaren heeft hij een aantal maal fikse oorontstekingen gehad met doofheid als resultaat. Niet prettig, maar het is niet anders. Alleen hoge tonen dringen nog tot hem door. Dus als hij weer eens een andere kant oploopt als dat wij willen, dan is er een hevig fluitconcert nodig om hem tot de orde te roepen. Het lijkt er ook op dat sinds hij doof is hij heeft besloten om maar eens meer zijn eigen koers te gaan varen en zich wat minder van ons aan te trekken. Daardoor staan we vaak tegen elkaar te fluiten i.p.v. dat onze hond reageert.

Aangekomen in het hotel waar we overnachten, is er maar een ding werkelijk belangrijk, het is al ruim anderhalf uur te laat voor zijn etenstijd en dat kan natuurlijk niet. De tassen staan nog niet of meneer begint Els te achtervolgen, stalken is waarschijnlijk een beter woord. Telkens als ze stilstaat gaat hij zitten en zoekt oog contact. Dat verhaal duurt nog geen 5 minuten en dan bezwijkt Els voor die grote bruine ogen, laat alles waar ze mee bezig is vallen en wordt zijn bakje opgediept uit de tas en het eten klaargemaakt voor meneer. Misschien is het dat wel wat ik verkeerd doe. Ik vraag gewoon als in iets wil aan Els en vaak valt het op dat dan het antwoord nee is. Kijken, smekend kijken……dat is dus de manier om iets gedaan te krijgen.  Na het eten wordt er normaal gerust en dan zo’n klein uurtje later is daar de middag wandeling. Hij voelt dus precies aan dat de tijd al veel verder is dan zijn biologisch klokje. De laatste hap is ingeslikt of ik ben aan de beurt. Ook ik krijg de kijk behandeling, onderbroken door af en toe een paar stappen richting buitendeur te doen, om meteen weer het ‘kijken’ op te pikken. Hij denkt dus dat het werkelijk helpt……………tja , en dat is ook zo!!

Een kort rondje dit keer. Geen tijd te verliezen, snel een plas en nog veel sneller een grote boodschap en dan als een speer terug naar de kamer. Ik probeer hem nog tweemaal terug te fluiten  maar ook dat maakt geen indruk. Hij kijkt dan even snel achterom, stelt vast dat ik hem nog netjes volg (en laten we wel wezen, in zijn optiek hoort dat natuurlijk ook zo) en loopt in gestrekte pas rechtstreeks naar de hotelkamer. Geen spoor meer te bekennen van die hond op leeftijd, hij loopt en beweegt zich op zulke momenten weer als een jonge god.  Els hoort ons aankomen en opent de deur. Meteen stormt hij op haar af, slaat alle plichtplegingen van zijn normale routine over en geeft haar meteen ‘de aankijk’ behandeling. Dit keer gaat het om een koekkluif die hij meestal krijgt als we tegen een uur of zes buiten zijn geweest. Als hij die op heeft is het meestal een uur of zeven en stort hij zich weer op zijn grote kussen en slaapt tot aan het moment dat we naar bed gaan en ik hem nog een keer laat plassen. Els geeft hem zijn kluif die hij meteen op zijn dooie gemak gaat liggen ontleden en dan stukje voor stukje op peuzelt.

De kluif is niet meer, zuchtend en steunend komt hij overeind, geen schim meer van de hond, nog geen kwartier geleden, in de hal. Met een zware tred loopt hij naar zijn kussen dat gereed ligt aan de zijde van het bed waar ik lig. Ik schut het nog even op en dat duurt hem al allemaal te lang. Hij stort zich op het kussen, schud nog eens en draait zich half op zijn kant en is vertrokken. Tot tegen twaalven slaapt hij als een blok, dan even snel een plas voor de nacht en terug op zijn eigen stekkie .

  De volgende morgen de zelfde rituelen als thuis, eeeeh als in het oude huis moet ik nu natuurlijk zeggen. Na het ontbijt de boel in gepakt en op weg naar de nieuwe woning. De schilder en ‘bob de bouwer' zijn klaar, en Lilian de poetsvrouw, heeft het hele huis al een beurt gegeven dus is het spik en span. Een beetje wereld vreemd loopt hij door het nog lege huis. Van kamer naar kamer en door de keuken weer terug naar de winter tuin. Nu is dus het wachtte nog op de verhuizers en de meubels.

Klok slag acht uur staan ze voor de deur. Doordat hij doof is hoort hij niet meer dat er gebeld wordt. Hij loopt door het huis en heeft elk hoekje en gaatje verkend. Voor de ramen blijft hij regelmatig staan, niet te dicht bij maar op een respectabele afstand. Je ziet dat hij zich verwonderd over wat hij ziet daar buiten. Hij schrikt zich een hoedje als er plotseling een duif voorbij komt vliegen op oog hoogte!! Tjs dat is natuurlijk heel wat anders als dat je in de tuin staat en die beesten gewoon hoog boven je langs komen vliegen. Nu hij zelf op de zevende verdieping staat is dat plotseling oog hoogte en dat moet nog even indalen aan zijn reactie te zien.

De deur gaat open en de mannen van het verhuisbedrijf worden begroet als oude bekenden, de meesten heeft hij gister al voor de voeten gelopen en het laat zich aanzien dat hij dat ook vandaag weer van plan is.

Samen met de komst van de mannen wordt de woning weer langzaam gevuld met onze spullen. Alles wordt meteen op zijn plaats gezet en alles wat wordt neer gezet wordt besnuffeld en gecontroleerd door hem. Telkens als hij heeft vastgesteld dat jij het binnen gebrachte kent gaat er een zucht van verlichting door hem heen.

Hoe voller het wordt, des te meer gaat hij zich op zijn gemak voelen.

Dan wordt, eindelijk, zijn grootste bezit binnen gebracht. Zijn mand met knuffels, sommige zelfs nog uit de tijd dat hij pub was. Het was zo’n voorbeeldige pub dat hij nooit iets stuk gemaakt heeft. Alles is bewaard en de rietenmand waarin zijn ballen, touwen en knuffels werden bewaard is in de loop der jaren gegroeid en gegroeid. Vlak voor de verhuizing, terwijl ik aan het wandellen was met Sjipke, heeft Els drastisch opgeruimd en de voorraad aan hondenspeelgoed gehalveerd. Nog altijd bleef daar een riante mand met ruim gesorteerd speelgoed over. Bij terug komst van die wandeling liep meneer vrijwel linea recta naar ‘zijn’ mand en begon de boel eruit te trekken. Alsof hij ze aan het tellen was, aan het controleren wat er nu weer was verdwenen. Een speurtocht door het huis volgde en het verslepen van spulletjes naar een andere plek in de kamer was begonnen. Aan het einde van de dag was werd dan het hele zootje weer bij elkaar gezocht en weer in zijn mand gedeponeerd. Uiteindelijk leek hij zich te hebben verzoend met de situatie.

Zijn mand werd dus ook nu weer volledig geïnspecteerd, zijn kussen lag inmiddels in de wintertuin en daar stond ook zijn mand met knuffels. De knuffels werden grotendeels versleept richting kussen. Hij maakte een kuiltje in zijn kussen en ging liggen. Zo, te midden van al zijn vertrouwde spullen viel hij in slaap. Een nieuw hoofdstuk in zijn leventje was begonnen. Sjipke is dus in november 12 geworden, een wel heel respectabele leeftijd voor een hond van zijn ras.

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we goed vijf maanden verder, Sjipke is inmiddels goed ‘ingeburgerd’ in zijn nieuwe huis en heeft zich snel aan gepast aan zijn nieuwe omgeving ( nou kan ik het me verbeelden, maar ik heb zelfs het idee dat hij met een ‘zachte G’ is gaan blaffen!!) Hij wordt merkbaar ouder, slapen bepaalt het grootste deel van de dag. Hij krijgt overal verdachte bulten maar heeft absoluut geen pijn en is, als hij wakker is, vrolijk en blij als er mensen komen.

Heel af en toe gaat hij nog op zoek naar zijn oude knuffels, dan is het weer net de pub van vroeger baldadig en uitgelaten. Dood vermoeiend natuurlijk en wordt dan ook steevast gevolgd door een diepe slaap.

Wij realiseren ons dat Sjipke op weg is naar het einde. Iets waar je eigenlijk niet aan wil denken maar wat gewoon weg wel de realiteit is. Vreselijk, het idee dat ik mijn maatje moet gaan missen, dat hij niet meer daar zal zijn als we wakker worden.

Gelijk realiseer je je hoe dankbaar we zijn om zo’n geweldige hond te hebben.